Manaus

Vroeg in de ochtend van de Quest overgestapt in een snelle boot die tegenover ons schip lag afgemeerd voor een anderhalf uur durende trip naar de dolfijnen. Eerste stuk over de brede Rio Negro, dan de grote brug onderdoor en door een soort brede paralel weg, afgescheiden van de hoofdrivier door een enorm lange groene strook met struiken en wat bomen, naar een aftakking en dan aan de overkant van een meertje. Ik beschrijf het uitgebreid, zodat jullie het ook kunnen vinden. Onderweg genoeg te bekijken met wat huisjes aan de kant. Aangekomen bij een drijvend huis, konden diegene die het wilden op een onderwater steiger gaan staan met 6 man tegelijk. Er ontstond in de verte wat gewoel in het water en toen de lokale gids ook op de steiger kwam en een vis in zijn hand had, kwamen de dolfijnen eerst voorzichtig maar al snel dichterbij. Deze soort is grijs en/of roze van kleur. Ze worden allemaal grijs geboren maar het water heeft een hoog zuurgehalte in dit deel van de Amazone en dat laat hun huid roze worden. Ze hebben de kleur van jonge schone biggetjes en zo voelen ze ook aan! Terwijl ze om de vis vragen en soms omhoog komen om deze te bemachtigen, kan je ze goed voelen en aanraken. Apart, maar vreemd. Of ze het echt leuk vinden weet ik niet, maar voor gratis vis laten ze het zich zeker welgevallen. Ze kunnen immers ook zelf op jacht gaan, want ze leven volkomen vrij en er zijn dus ook geen netten. Zelf heb ik gemengde gevoelens bij dit soort evenementen, maar hoe kritisch moet je zijn? Ik had mijn zwembroek aan en ging in de tweede groep, maar Soriet had besloten geen zwempak aan te doen en dit evenement alleen te bekijken. Maar aangemoedigd door de gids en door het schouwspel besloot ze met jurk en al toch ook het water in te gaan. De temperatuur was zo hoog, dat je in no time toch begon op te drogen. Ook was er een soort 'binnen zwembad' waarin we konden vissen met een stok, een touw en een visje eraan gebonden. Geen haakje en er zou een vis in zitten en als je hem ving, mocht je hem meenemen voor het diner. Het bleken ca 15 giga meervallen te zijn, die als roofdieren op de vis afkwamen en hem direct van het touwtje aftrokken. Na verloop van enige tijd ontwikkelden we een techniek om het aas net voor hun neus weg te trekken, waardoor ze lekker agressief werden en het water opspatte. Al met al een grappig uitje. Op de terugweg nog even langs een lokale nederzetting en gezien hoe ze een rubberboom aftappen en toen met de boot terug. Aan boord geluncht, 's middags gesocialised en na een vroeg diner naar het wereldberoemde operagebouw van Manaus gebouwd in 1898 en geheel in roze, wit van buiten. Van binnen prachtig gerestaureerd en een mooie acoustic. Daar een concert bijgewoond van een jong Filharmonisch concert met een nog jongere Dirigent. Niet het Concertgebouw Orkest, maar zeker niet onverdienstelijk. 

Terug aan boord nog een afscheidsdrankje met de luitjes uit Seattle en toen naar bed want de volgende ochtend moesten we al om 08.00 uur buiten de Terminal klaarstaan met onze koffers voor ons avontuur in de bush.