Turtle Lodge, Amazone

Om 08.00 uur sharp buiten de terminal waar onze chauffeur al klaarstond. Een half uur in het luxe busje en toen in een snelle boot. Deze lag keurig op ons te wachten met een privé kapitein. De koffers in het busje achtergelaten om op kantoor van de reisorganisator te worden opgeslagen en wij met wat handbagage met een 'verschoninkje ' naar de waterkant. We staken daar de Meeting of the rivers bij Manaus over waar de Amazone en de Rio Negro elkaar ontmoeten. We zagen de afscheiding tussen het schone blauwe water en het bruine water kilometers naast elkaar stromen, zonder te mengen. Naast stroomsnelheden verschillen zuurgraad, zwaartekracht en dichtheid zoveel van elkaar dat het heel lang duurt voor het een geheel wordt. Heel apart natuurverschijnsel. 

Na ca een half uur kwamen we in een heel klein dorpje met wat marktkraampjes en daar stond een volkswagen busje ook al klaar. Snel  ingestapt voor een ritje van ca 45 minuten. Eerst over een verharde weg en daarna over een bumpie dirt road waar het VW busje van piepte en kraakte. In de middle of nowhere stopten we plotseling en daar bleek weer water en ja, ook daar lag de volgende boot al op ons te wachten. Brazilianen kunnen dus best organiseren, als ze maar willen. Ook hier met een noodsnelheid door een kreekje met wat uitstekende struiken, naar het leek. Al snel vertelde de gids dat het een enorm meer is, dat in de droge periode verandert en net bevaarbare stroompjes maar in het regenseizoen maar liefst 14(!) meter stijgt. Dan verdwijnt alles inclusief alle bomen volledig onder water en is het dus een groot meer. Gevaarlijk, want je ziet dus geen bomen onderwater en de bootjes met 150 pk erachter gaan met een noodsnelheid omdat ze enorme afstanden moeten overbruggen. Met het gebied onbekende bestuurders knallen soms op een ondergelopen boom en gaan dan met boot en al over de kop. Gelukkig legde onze kapitein de route naar de lodge minimaal 2 keer per dag af en wist dus waar hij niet moest zijn. De route voor minder bekende stuurlui wordt aangegeven door lege plastic flessen aan takken te hangen(!?!). Het was nu volop regenseizoen en het meer zou nog ca 4 meter stijgen. De regenhoeveelheden zijn gigantisch! Echt onvoorstelbaar hoeveel er dan valt. Hele grote druppels en dicht op elkaar. In een paar seconden ben je helemaal nat.

Onderweg begon het te regenen, maar ze laten plastic zeilen neer vanaf het dakje en we zaten - op het nodige lekwater na - redelijk droog. Minder leuk is dat het plastic volledig ondoorzichtig wordt door het water en de regen en er ook zo een flap voor de bestuurder hing. Onze gids hield af en toe een puntje omhoog om het de bocht te laten zien. Enfin, het is goed afgelopen en na ruim 1 uur laagvliegen kwamen we na totaal 3 uur reizen vanaf Manaus in het midden van de jungle aan in de stromende regen. Even gewacht tot het iets minder was en toen naar onze kamer. De meest luxe die we in de jungle konden boeken, oa vanwege de airco (mede ivm de muggen) maar het was niet onze hut op de Quest. Wel schoon, maar kleine harde bedden en een constante (geruststellende maar niet erg aangename) lucht van ontsmettingsmiddelen. Een basaal badkamertje en koud stromend water. De lodge had geen telefoon en al helemaal geen internet. Voor nood was er een satelliet telefoon aanwezig. Direct door naar de lunch in het eetgebouw aan de andere kant van het grote terrein. Onder een geleende kinderparaplue en een eveneens geleende plastic poncho redelijk droog daar gearriveerd waar de (warme) lunch al klaar stond. We bleken de enige gasten te zijn. Er was een andere groep, maar die was op survival voor een week(!) in de jungle. Kennelijk hadden die genoeg van de luxe van de bushlodge? Ze hebben altijd vis, die ze dagelijks zelf vangen. Bij ons bezoek was er kennelijk maar een soort vis die wilde bijten, want gedurende de twee warme maaltijden per dag en deze twee dagen, was de vis telkens dezelfde! Maar wel telkens anders bereid en altijd even lekker. Dit wordt voor de toeristen aangevuld met kip, stukjes rundvlees of stukjes varkensvlees.  Verder lokale groenten en tapioca en wat verse sla, komkommer of tomaat. Alleen dat laatste kopen ze. Toe een (bevroren) vruchtenmoes of vers lokaal fruit. Simpel, voedzaam en lekker. Wijn verkochten ze niet, maar een Caparinho, lokaal drankje van een suikerriet likeur  met veel limoen en ijs,  smaakte ook goed. We dronken dit aan boord ook vaak voor het eten.

We zaten niet alleen in het eetgedeelte want op gepaste afstand zat onze goed engels sprekende gids met een groep andere mensen, die later alllemaal familie bleken te zijn, gezellig te keuvelen. We hoorden later dat de Lodge 6 jaar geleden door zijn oom gestart was op eeuwenoude familiegrond en deze oom had inmiddels voor de hele familie een baantje. Een dus gids, de andere de stuurman op de taxi boot, een andere op de 'rondvaart' boot, een kamermeisje, een kok etc, etc. De meesten zijn in hun leven niet verder geweest dan Manaus (dus 80 km en 3 uur verder), zijn blij als ze weer terug zijn in de rust van hun vertrouwde omgeving en tanen niet naar een ander leven. Dicht bij en een met de natuur en een hele hechte familieband. Ze kletsen de hele dag. Over wat? Maar gezellig. En alles in opperste rust en harmonie. Niemand bemoeid zich met andermans taak.                               Ze hebben eten en drinken letterlijk voor het oprapen, maken hun boten en huizen van wat ze in de natuur vinden, jagen (maar nooit meer dan nodig voor directe eigen consumptie) en wat ze kunstmatig hebben gemaakt (zelfs van natuurlijke materialen!) in het bos, zoals klimmateriaal en afdakjes uit palmbladeren, vernietigen ze na gebruik. Dat is ze zo geleerd door hun voorouders. Je geeft het terug aan de natuur in de staat waarin je het hebt aangetroffen. Ze moeten niet denken aan de stress van onze Westerse Wereld. Je zou bijna gaan nadenken over onze eigen levenswijze en of er geen betere zijn?

Daarna naar onze kamer uitpakken, wat rusten en vooral alles eens goed laten inwerken. In de namiddag per boot een verkenning van het gebied. Heel indrukwekkend en rustgevend. Absolute stilte alleen doorbroken  door vogelgeluiden. Tenminste als de buitenboord motor uit was. Tip: een fluisterbootje aanschaffen.  

Onderweg een luiaard gespot, die heerlijk in een tak boven het water zijn groene blaadjes aan het nuttigen was. Onverstoorbaar keek hij terug. Toen naar de drijvende lokale supermarkt, die wasmiddelen wat frisdrank en vlees en bonen in blik verkoopt. Vanzelfsprekend geen vers want dat heeft iedereen dus zelf. Gezellig praatje, aardige jongen, geen woord Engels (zoals de meeste Brazilianen) en beetje rondhangen. Opeens kwam het schoolbootje zijn zoon thuisbrengen en dat was een hoogtepunt van de dag. Hij bleek ook lokaal paranoten in te kopen van mensen zonder een buitenboordmotor en die verkocht hij dan weer in Manaus. Hij deelde een paar handjes uit en zo hadden we een lekkere verse knabbel. Daarna terug naar de Lodge en het diner, dat hetzelfde concept had als de lunch.

We werden de volgende morgen om 07.00 uur aan het ontbijt verwacht. Het was dat  we behoorlijk moe waren, want de bedden waren echt stevig! Na een redelijke nacht dus ontbijt met allerlei gebakken bananen, tapioca maar ook toast en een ei van de loslopende kippen en gelukkig fruit en koffie. Prima en klaar voor onze jungle tocht.

Eerst met het bootje een paar km gevaren en toen aan land en via een 'pad' door de jungle. Eigenlijk is het een heel smal strookje, soms met boomstronken en doorbroken door een beetje water met dicht oerwoud er direct omheen. Voorop de bestuurder van het bootje met een groot manchete om zich een weg te kappen waar nodig, want het oerwoud groeit heel snel weer dicht. Ook moest hij opletten dat er geen slangen waren. Dan de gids en wij volgden. Af en toe stoppen voor uitleg. Wat kan je eten en wat vooral niet? Welke bomen en welk schors is medicinaal? Wat doe je als je verdwaalt bent en hoe sla je alarm op de 'telefoonboom', hoe maak je een afdak tegen de regen van palmbladeren. Echt heel leuk en leerzaam! Deze jongens beginnen rond hun tiende met hun vader de bush in te gaan en zo leren ze de wetten van het oerwoud. En ook hoe je voor toeristen een enorme Tarantella uit zijn hol kan pesten. Wat een joekels.

In de middag stond piranha vissen op het programma. Inmiddels twee nieuwe gasten gearriveerd en natuurlijk...........Nederlanders. Maar heel aardig en dus samen gaan vissen vanuit het bootje dat tussen de half ondergelopen bomen was gaan liggen omdat daar de grote exemplaren schijnen te verblijven. Inmiddels was de zachte regen overgegaan in harde en zaten we onder poncho's en paraplu in het water te kijken. De dames hebben zowaar ieder een exemplaar gevangen en ondanks de aankondiging van onze gids: No catch, no dinner, zijn we er maar mee gestopt. Dat was een wijze beslissing want kennelijk kon het toch nog harder regenen. En tot de volgende ochtend. De piranha's bleken door de kok bereid te zijn als extra bij ons diner. Echt heel smakelijk. Aangezien het enorm bleef hozen, hebben we allemaal bedankt voor het na het diner geplande kaaiman vangen. Dat doen we dan een andere keer. Of niet.

Snel naar bed want om 05.15 uur de volgende morgen stond vogels luisteren en bekijken op ons programma en dat moet bij zonsopgang. De natuur was prachtig en je hoorde wel wat vogels, maar zien nauwelijks en zeker niet uitbundig. Had dat meer verwacht, maar de vogels schijnen heel schuw te zijn en nog veel dieper in het regenwoud te verblijven. Wel werden we verrast met 2 groepjes grijze dolfijnen die op jacht waren. De dolfijnen hebben slecht zicht, maar spotten vissen met een soort sonar. Het zijn kleine exemplaren die in groepjes van 2 of 3 leven. Ze verplaatsten zich heel elegant door het rimpelloze water. Prachtig te zien. Terug naar de Lodge, een laatste ontbijt en klaar voor de terug reis van 3 uur naar Manaus, alle stadia maar nu in omgekeerde volgorde. Dit liep weer voortreffelijk en we waren dan ook ruim op tijd op de luchthaven van Manaus voor onze ca 4 uur durende trip naar Sao Paulo. Dus rustig en gezellig eerst geluncht met een peperdure maar lekkere hamburger op de luchthaven. Alles is duur en de inflatie is enorm. Het is maar goed dat de locals nauwelijks iets hoeven te kopen en met de rijke Brazilianen hoef je geen medelijden te hebben. De ontluikende ' middenklasse ' hebben we niet kunnen ontdekken en volgens sommige deskundigen die we spraken hebben die het sinds de Braziliaanse economische crisis ook heel moeilijk. Maar hopen, dat het goed komt want de armoede in de steden is schrijnend met veel bedelaars en daklozen. 

Latam, is de nieuwe luchtvaartmaatschappij, na het faillissement van Varag. Moderne en op het oog goed onderhouden materieel, maar alles op zijn Braziliaans gerund. Chaotisch met door de cabine wandelende mensen en personeel tijdens het taxiën, voedsel op rare momenten en verre van smakelijk. Van Manaus naar Santiago verliep prima en de overstap ook. Om 24.00 uur vertrokken we voor de oversteek naar Johannesburg. Na de tapioca met verdwaalde kip snel een slaappil en dankzij wat meer beenruimte en goede stoelen een paar uur goed gedoezeld. Ook het laatste stuk van Jo'burg naar Kaapstad verliep prima zodat we iets eerder arriveerden, waar Ole op ons stond te wachten voor een hartelijk weerzien.

 Inmiddels zijn  we alweer 3 dagen in Gordons Bay en genieten van het heerlijke (droge) klimaat, ons bruine broodje kaas en twee componenten diner. Ook weer heerlijk, maar kijken terug op een onvergetelijke reis waarbij vooral het begin, Antartica met aanloop, en het eind, het regenwoud, onvergetelijk zullen zijn. Het doel van het middelste gedeelte van de reis was om op een comfortabele manier te ontdekken of we nog een keer separaat Zuid Amerika moesten gaan bezoeken. Het was interessant om het gezien te hebben, maar we hebben geen onbedwingbare drang ontwikkeld hier snel terug te keren. Daarvoor zijn er nog genoeg andere plekken te ontdekken of lekker hier in GB te verblijven.  

Maar..........het waren twee mooie maanden.