Buenos Aires, Montevideo en zee

Gisterenavond uit Montevideo vertrokken voor 2 zeedagen naar Brazilie. Niet te geloven dat het alweer zo lang geleden lijkt dat we de Tango Show zagen in het Faena hotel. Het door Philip Starck ontworpen hotel is heel mooi en de show was echt geweldig. Kost een paar centen, maar dan heb je ook wat. In het hotel in een klein restaurant theatertje met maar een paar tafeltjes, zodat iedereen dichtbij zat. Alhoewel we al redelijke tango shows hadden gezien, was dit van een andere klasse. De dansen lijken meer acrobaten met een klassieke balletopleiding. De passie, diversiteit, lenigheid en snelheid is fabelachtig en elke dans is anders. Een 5 mans orkest erbij, 4 dansparen, die soms allemaal tegelijk op het kleine toneeltje stonden, zanger en een zangeres en het plaatje was compleet. Ook de transfer van en naar de terminal was perfect. 

De tweede dag BA weer op de hop on hop off bus, maar nu was er ook een transfer van het schip naar het opstap punt en terug geregeld en dus minder wandelen in de hoge luchtvochtigheid. Zijn naar een wijkje geweest met aparte huizen en individuele winkeltjes dat we gisteren vanuit de bus gespot hadden. Daardoor heen geslenterd en via een outlet centrum terug op de bus en met de transfer naar de boot om op te frissen. Nieuwe passagiers en ook een groot deel nieuwe bemanning aan boord. Raar dat dit wisselt en jij blijft. Toch ander publiek voor dit tweede (tropische) deel. Iets mee opsmuk en strak getrokken dames. De mannen praten iets (te) hard, zijn iets populairder en nadrukkelijker aanwezig. Niet over de top, maar de gemiddelde leeftijd is zeker wel 5 jaar gedaald. We gaan het zien.

's Avonds afgevaren terug de Rio Plato over en weer Montevideo. Nu we daar al de weg weten (!?!) het transferbusje naar het centrum genomen, waar de oude in de nieuwe stad overloopt. Onderweg een trotse gids die weer vertelde dat dit kleine landje ingeklemd tussen het grote Argentinië en het nog grotere Brazilië (46 keer groter) het Zwitserland van Zuid Amerika is. Maar volgens ons dan wel zonder Zuid Amerikaanse Zwitsers, hun opgeruimdheid, hun precisie en hun mooie winkels. We waren er snel uitgekeken en zijn naar het schip terug gewandeld voor de lunch en wat zon aan een van de dekken.

Gisterenavond onze dagelijkse borrel met Bill en Dagmar uit Seattle, die heel grappig blijven en toen opgesplitst naar een ander restaurant. Het menu beneden sprak ons meer aan en zij wilden aan dek een snack.

Je kan aangeven of je samen wilt eten of aan een grotere tafel en we besloten voor het laatste. Wat een goede keus. Naast ons kwam een stel (allebei) juristen te zitten, die nu in San Francisco wonen en over de hele wereld gereisd hebben en het derde stel waren Amerikanen van de oude stempel uit het Zuiden van de States.   Hij schreeuwde de tent bij elkaar door heel luid te vertellen in hoeveel boards hij zitting had, dat hij geen bal verstand had van de resp. businesses van deze bedrijven, maar vanwege zijn financiële achtergrond daar terecht was gekomen. Zijn hoofdbezigheid was het leiden van een 'denktank'  hoe de overheidsbemoeienis op het bedrijfsleven terug te dringen na ' het fout beleid ' van Obama. Ik zag mijn overburen ineen krimpen en wit weg trekken.  Ik vroeg hem of ik dat conservatief mocht noemen en hij zei dat sommigen dat vonden. Daarop vroeg ik of dat hetzelfde was als Republikeins. Inmiddels lagen de andere Amerikanen zowat onder de tafel van schaamte. Ten slotte vroeg ik hem of hij dacht dat multinationals een zelfcorrigerend vermogen hadden om geen misbruik van hun macht te maken. Hij keek me wat glazig aan en vroeg wat ik bedoelde. Gaf het voorbeeld van Citibank en Griekenland en de rommelhypotheken.  Geen antwoord, want het werd voor hem tijd het menu te bestuderen. Ik kon Soriet nog net inseinen maar niet over politiek te beginnen, maar die had het al lang door.

Hij had kennelijk de boodschap nog niet binnen en vroeg mij wat ik van Trump vond en ik gaf aan dat ik daarover niet kon oordelen, maar wel heel blij was dat het niet mijn president was. Onze buren uit SF konden zich niet meer stil houden en toen was 'het feest'. Soriet en ik lekker luisteren, maar het ging hard tegen hard. Over Obamacare, wapenbezit, vreemdelingen etc. etc. Interessant te zien hoe diep en fundamenteel verdeeld Amerika is en hoe emotioneel de discussie gevoerd wordt, veelal gebaseerd op persoonlijke voorbeelden en vooral niet op feiten. Benieuwd hoe dat gaat lopen. Maar veel gelul van 'dronken baardapen' aan linker en nog meer aan rechterzijde. Onze Republikein probeerde mij nog even in de discussie te betrekken door te vragen hoeveel belasting wij wel niet in Nederland moesten betalen vanwege al die overheidsbemoeienis. Hij gleed triomfantelijk van zijn stoel, toen ik het percentage noemde. Hij vond zijn 40% al onmenselijk. Ik nog gezegd, dat we daar wel wat voor terugkregen zoals gezondheidszorg, goede infrastructuur, prima publieke scholing en universiteiten en dat dat in de USA wel anders was. En vooral dat we ondanks dit hoge percentage het ons toch nog konden permitteren aan boord van de Seabourn te zijn. Zijn enige tegenargument was, dat hem dat niet zou zijn gelukt met een vergelijkbaar percentage. Nadat ik had toegevoegd, dat Nederlanders wereldwijd hoog scoren levenstevredenheid en dat het land stabiel en rustig is, kreeg ik triomfantelijke bijval van de juristen. Onze Conservatief had geen antwoord en vroeg of ik een 'gun' droeg. Na mijn mededeling dat dat bij ons niet mag, vertelde hij dat dat in de Amerikaanse grondwet verankerd is, wat tot een verdraaiing van de feiten uitgelegd werd door de andere Amerikanen. We hebben genoten! En heel leerzaam. Tenslotte gaf hij nog aan dat zijn buitenhuis op Cape Cod zo afgelegen was dat hij wel een revolver moest hebben. Ik heb hem uitgelegd dat Elahuizen nog veel afgelegener is en dat we daar de deur altijd open hebben staan en hem gesuggereerd dat dat misschien ook wel te maken had met ons belastingpercentage. De juristen waren tevreden, Soriet en ik ook en onze Republikeinse echtgenote kwam ons bedanken voor 'the lovely and very interesting evening', hetgeen we uit de grond van ons hard konden beamen. Top amusement en gratis. De Seabourn show hebben we overgeslagen, want we wisten van te voren dat die dit diner zeker niet zou kunnen overtreffen.

Gisterenmiddag nog de film Sully gekeken over de landing op de Hudson en het Safety Board onderzoek daarover. Grappig. Vandaag dus een zeedag. Het weer is heel rustig maar steeds warmer en vochtiger. Beloofd wat voor Brazilië. Niet ons klimaat, maar door het varen en de zee staat er een beetje wind. Vanmiddag maar weer even aan dek. Dit keer geen foto's, want die vonden we niet interessant genoeg. Ja, ja, we worden/zijn verwend.